Türkiye’de her yıl milyarlarca lira “dijital dönüşüm” başlığı altında harcanıyor. Ama gerçek şu ki, o paranın çoğu demirbaş değil, boşluğa savruluyor. Boşluk nerede? Bir sunucuda, bir fiber kabloda, bir lisans anahtarında değil; insanların zihninde, alışkanlıklarında, korkularında ve konfor alanlarında.
Hakikatin üzeri her zamankinden daha çok örtülmeye çalışılıyor. Bir annenin elinden kayan çocuğu, bir babanın titreyen elleri, bir evin üstüne düşen bombalar ve hatıraların üzerine dökülen beton…
İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığının “İmamoğlu çıkar amaçlı suç örgütü” soruşturmasında, 15 milyon İstanbulluyu ilgilendiren geniş çaplı bir dijital casusluk ağı ortaya çıkarıldı.
Kendi kariyerimde karşılaştığım zorluklar da sektörün genel yapısını yansıtıyor. Dijital dönüşüm projelerinde liderlik ettiğim ekiplerde, kadın meslektaşlarımın teknik yetkinlikleri tartışılmaz olsa da, terfi süreçlerinde görünmez engellerle karşılaşıyoruz.
Sumud’un teknolojik kalbi, filo gemilerinin konumunu anlık paylaşan tracker platformlarında atıyor. Resmi sitede entegre edilen “Global Sumud Flotilla Tracker”, GPS verilerini kullanarak gemilerin rotasını haritalandırıyor.
Türkiye, bugün sadece teknolojik altyapısını güçlendirmekle kalmıyor; aynı zamanda kendi kaderini çizme iradesini, özgürlüğünü ve bağımsızlığını geleceğe taşıyor. Her geliştirdiğimiz yerli yapay zekâ modeli, inşa ettiğimiz veri merkezi ve güçlendirdiğimiz her siber güvenlik hattı, milletimizin azmi ve milli iradesinin bir yansıması hâline geliyor.
Dijitalleşme, artık iş dünyasının vazgeçilmez bir gündemi. Bulut sistemlerine geçiyoruz, IoT cihazlarıyla üretimi izliyoruz, yapay zekâ ile verilerimizi işliyoruz. Peki tüm bunlar olurken sormamız gereken bir soruyu atlamıyor muyuz?
